“Un tesoro de mujeres excepcionales nos ha legado la cultura griega. El dolor, la fidelidad, la justicia, la alegría, la belleza, la amistad, la bondad, llenan las páginas de la épica o la tragedia. Esos sentimientos ideales los encarnan personajes femeninos que han llegado vivos hasta nuestros días como Ifigenia, Helena, Creusa, Calipso, Fedra, Danae, Antígona, Penélope, Electra, Nausicaa, Dafne, Casandra”. E. LLedó
Esta palabra procede do termo latino uxor-is: esposa e o sufixo tamén latino -cidio: morte.
O seu significado final segundo a RAG é: «asasinato dunha muller levado a cabo polo seu marido».
Neste significado atopamos perfectamente a idea de violencia cometida non só contra unha muller, senón contra a parella «legal ou oficial».
Remontámonos, por exemplo, á época máis interesante na historia do ser humán, a antiga Roma. O emperador Nerón ordenou matar á súa primeira esposa, Octavia, una vez divorciado dela; a súa segunda esposa morreu dun forte golpe que recibiu de Nerón. Tempo después na historia, Enrique VIII ordenou a execución de dúas das súas seis esposas: Catherine Howard, acusada de adulterio e Ana Bolena, tamén acusada por falso adulterio, incesto e traizón.
Sen embargo, non é necesario mirar tan atrás no tempo, remontándonos no franquismo, por exemplo, o uxoricidio era permitido de forma legal se había una cuestión de honor por medio, é dicir, se a mujer había cometido algunha infidelidade.
Actualmente é común relacionar este término coa violencia de género, o machismo… porque xeralmente estos asasinatos ocorren en matrimonios donde o home é de mentalidade moi conservadora.
Bibliografía da entrada:
Fran García Pereira